Praten, praten en praten

Januari is alweer voorbij gevlogen (feburari ook al bijna oops), de tijd vliegt hier! Inmiddels zit ik mijn berichten weer buiten te schrijven aangezien de zon al goed schijnt en de temperatuur daardoor stijgt. Daarentegen zie ik dat het in Nederland sneeuwt en ik moet bekennen dat ik een lichte jaloezie voel. De afgelopen 4 jaar heb ik geen sneeuw meer meegemaakt in Nederland. Ookal mag ik totaal niet klagen, want het voorjaar is hier al goed begonnen.

Het nieuwe jaar zijn wij begonnen met een oer-Hollandse traditie, de nieuwjaarsduik! Die valt hier ook veel beter te doen dan in Nederland haha. Op één van de eerste mooie zonnige daten zijn Mirjam en ik wezen liften naar Tel Aviv toe. We hadden beide nog nooit zo'n grote afstand gelift (150 km), maar het was fantastisch leuk om te doen. We zijn vooral in Yaffo geweest en hebben ons goed vermaakt in de stad. Het leuke aan Tel Aviv is, vind ik, dat het niet als een massale stad voelt. Elke wijk is heel verschillend, sommige delen zijn meer urban en andere heel modern.

Van 16 tot 18 januari hadden we de seminar in de Westbank. En ik vond het heel moeilijk om daar over te schrijven. Want veel dingen die wij hebben gezien en gedaan zal je alleen kunnen begrijpen als je daar zelf bent geweest. Toch zal ik het zo goed mogelijk proberen om het duidelijk te maken. Het was niet zozeer een 'leuke' seminar, maar wel heel goed en interessant om van de andere kant te horen. Want wat we het meeste hebben gedaan is met mensen in gesprek gaan en aanhoren wat zij hebben te vertellen over het conflict en hun leven.

Onze reis begin bij de Talitha Kumi school, wat dicht bij bethelehem ligt. Dit is een school gesteund door duitse organisaties en biedt dus ook duitse lessen aan. De school heeft zelfs een compleet Duits examenprogramma. Hier ontmoette wij een paar duitse meiden die daar als vrijwilligers werken met de kinderen.
Na onze eerste stop gingen we naar de burgermeest van Al-Ubeidije toe. Je ziet nog echt een soort van status bij de burgermeester. Bijvoorbeeld dat hij wel engels kan, maar gebrekig en wil hij zich niet verlagen omdat hij de taal niet compleet beheerst, dus vertaalde onze gids in het arabisch. Wat hij moeilijk vond aan zijn werk is dat hij echt voor letterlijk elk incident wordt gebeld of een beslissing moet maken.
We zijn ook op bezoek geweest bij Abraham's tent. Dit is een kinderdagverblijf voor kinderen die het thuis moeilijker hebben. Zij krijgen hier hulp met hun huiwerk en kunnen 's middags in een veilige omgeving spelen het project wordt compleet gerunt door vrijwilligers.
In de middag zijn we naar een groot ruïne fort van koning Herodus gegaan. Vanaf hier hadden we een goed en mooi uitzicht over Bethlehem en Jeruzalem. Zo merk je ook dat het gebied van de westbank vol zit met historische overblijfselen ondanks dat het vrij klein is.
Daarna gingen we te voet door de checkpoint tussen Bethlehem en Jeruzalem. Deze checkpoint is niet meer open voor vervoersmiddelen. Dus honderden palestijnen moeten elke dag er te voet doorheen, waar je twee maal wordt gecontroleerd op je paspoort en door meerdere metaaldetectoren moet banjeren. De werkers staan al om 4 uur 's ochtends op om dus op tijd op hun werk te komen in Jeruzalem.
Onze laatste afspraak van die dag was een gesprek met een liberale Imaam. Wij konden hem allerlei vragen stellen over het conflict, de islam, zijn werk en zijn meningen. Ook dit gesprek werd vertaald en ik vraag me af in hoeverre de gids onze vragen of de antwoorden van de imaam heeft genuanceerd. Alsnog was het heel erg interessant om hem te spreken.
S' avonds verbleven we bij gastgezinnen. Omdat Israël het elektriciteits- en watergebruik nog in handen heeft in de gehele Westbank, is water en verwarming heel erg duur voor de palestijnen. Dus ook ons gezin kon de verwarming van het huis niet betalen en was het daardoor ijskoud. Gelukkig kregen we hele warme dekens en hebben we toch goed geslapen.

Na een heerlijk en goed arabisch ontbijt werden we weer naar onze ontmoetingsplek gebracht. De dag begon met de ontmoeting van een rabbi in Alon Shvut, een joodse nederzetting. In de nederzetting hebben ze een grote orthodoxe religieuze academie, daar kunnen jongens voor 5 jaar de Tora bestuderen. Als ze daarna nog een specifieke vervolgopleiding doen kunnen ze ook rabbi worden. Wat ik heel bijzonder vond is dat tijdens die 5 jarige studie nooit getoets wordt. De jongens die dit doen, doen dit met compleet eigen wil en motivatie.
Na de ochtend zijn we naar de stad Hebron toegegaan. We liepen door de soeks heen en dan merk je echt dat Palestina een compleet andere wereld is dan Israël. In de stad hebben we de grot van de patriarchen bezocht, dit is een heiligdom voor de moslims zowel als voor de joden. Dus de tombe is in twee delen gesplitst, één deel is een moskee en de andere een synagoge. Wij zijn in beide delen geweest. Rond het gebouw en bij de entrees is er heel veel israelische militaire bewaking en zelfs werden wij als toeristen nog sceptisch aangekeken.
Vanuit Hebron zijn we door gegaan naar Tent of Nations, dit is een boerderij in het C-gebied. Het lands is van een palestijnse boer en is al jarenlang in bezit van de familie. Maar de israelische authoriteit probeert hem al jarenlang er vandaan te krijgen aangezien het land tussen vele nederzettingen ligt. Hij strijd vol op voor zijn grond, maar wel op een legale en non-gewelddadige manier. Hij is al jarenlang in strijd en ze maken het hem niet bepaald makkelijk. Toch blijft hij positief en bouwt elke keer weer opnieuw aan zijn boerderij. Hij krijgt geen elektriciteit of stromend water, maar daar heeft hij een oplossing voor door water op te vangen en zonnepanelen te gebruiken. In de zomers worden er kampen gehouden en komen vele mensen de familie helpen op het land.
Op het einde van de dag zijn we nog naar het vluchtelingenkamp van onze gids geweest. Nu moet je geen kamp voorstellen zoals die van alle oorlogsvluchtelingen uit deze tijd. Nee de palestijnse vluchtelingen zijn gevlucht uit Israël in de tijd dat het nieuwe land werd gesticht. De Verenigde Naties heeft hen het recht gegeven om weer terug te keren naar hun oude woonplaats in Israël. Onze gids was dus één van deze vluchtelingen en hij woont ook in zo'n kamp/wijk. Hij hoopt nog ooit terug te keren naar waarin zijn opa leefde.

De derde dag zijn we naar Ramallah toegegaan en omdat we een palestijnse chauffeur hadden moesten we vanuit Bethlehem helemaal om Jeruzalem heen rijden. Na een rit van 2 uur was onze eerste stop bij een lutheraanse kerk en ontmoette we de pastoor daar. De grootste meerderheid van de arabische christenen hoort bij de grieks orthodoxe kerk. De protestantse kerk is heel erg klein, maar deze gemeente had wel een school naast de kerk. Daar zitten niet alleen kinderen van de gemeente of alleen christenen op school, maar ook vele moslims. Het onderwijs is net zoals op Talitha Kumi van hogere kwaliteit dan op de algemene scholen van de staat.
Daarna zijn we nog kort bij het graf van Arafat geweest voordat we doorreden naar onze allerlaatste stop. Het laatste adres was de Duitse Vertegenwoordiging. Daar spraken we met een redelijk jonge diplomaat. Zij vertelde over hoe het is om hier in het conflictgebied te werken en hoe Duitsland daar zijn steentje bij kan dragen. Ze vertelde ook hoe ze een diplomaat is geworden.
Toen we terug naar Nes Ammim reden hebben we ruim 2 uur vast gestaan in 1 straat in Ramallah. Dit kwam doordat een checkpoint was afgesloten en vele mensen dus via een andere checkpoint Israël moesten binnen- of uitkomen.

Na een seminar moeten we altijd weer direct hard aan het werk aangezien we met velen tegelijk vrij hadden. Januari was daarna niet bijzonder interessant en dus ook niet genoeg om wat over te vertellen. In februari begint het land al echt op te bloeiten en zin er ook meerdere mooie dagen! De afgelopen twee weken ben ik twee keer met Sophie naar het meer van Galilea geweest. De eerste keer zijn we wezen hiken op en rond de berg Arbel. Gisteren zijn we samen met haar moeder naar Kafarnaüm toe gegaan en naar Kana. Ik vind de omgeving rond het meer van Galilea toch echt één van de mooiste omgevingen in Israël.

Zo, nu ben ik wel helemaal up to date met mijn blog haha. Ik ben bang dat ik niet regelmatiger zal schrijven, aangezien ik er vrij veel tijd voor nodig heb. Maar aarzel niet om mij persoonlijk te berichten, mailen of bellen als je meer wilt weten, want dat mag natuurlijk altijd!

PS: Ik heb laatst mijn vlucht geboekt. Op 15 mei sta ik weer op Nederlandse bodem, dat is nog maar minder dan 3 maanden hier in Israël.